Nauka języka polskiego to dylemat – można ten język pokochać albo znienawidzić. Raczej większość obcokrajowców wolałaby tę drugą opcję, gdyż jak wiadomo język polski, jest jednym z najtrudniejszych języków do nauki, prześcigając w tej klasyfikacji m.in. język islandzki, język węgierski, język fiński, język chiński, czy język koreański. Nic dziwnego, bo nawet samemu Polakowi język ten może sprawić nie lada problem. Trzeba zapamiętać przede wszystkim siedem przypadków – od mianownika poprzez dopełniacz, celownik, biernik, narzędnik, miejscownik i wołacz oraz pamiętać, na jakie pytania odpowiadają, oraz jakie części mowy można przez nie odmienić. Tych także jest niemało. Każdy raczej wie, jak wygląda rzeczownik, przymiotnik, czy czasownik, ale gdyby zapytać kogoś o imiesłów oraz zaimek dzierżawczy, to nie można być pewnym, że każdy opowiedziałby na to pytanie bez namysłu. Poznajemy też budowę zdania – prostego, jak i złożonego. W złożonym zdaniu musimy pamiętać o podziale na zdanie podrzędne oraz nadrzędne. Trzeba przede wszystkim jednak pamiętać o orzeczeniu oraz o podmiocie. Będzie nam to potrzebne także przy analizie literackiej. Literatura jest również bardzo ważna. O ile w szkole podstawowej liczy się samo zachęcenie do czytania, o tyle w szkole średniej trzeba książkę umieć właściwie interpretować. Warto znać środki stylistyczne – wiedzieć co to są archaizmy, czym są epitety i jakie mają zastosowanie, kiedy stosujemy metaforę, a kiedy stosujemy alegorię oraz czym jest personifikacja.
