Powołujemy nowe życie do istnienia. Dbamy o nie przez cale nasze życie. Na początku, gdy noworodek jest całkowicie zależny od nas poświęcamy mu praktycznie każdą sekundę. Karmimy go, utulamy do snu, kołyszemy aby był spokojny. Czuwamy całymi nocami, budzimy się na najmniejsze zakwilenie, chcemy aby czuło się z nami bezpieczne. Dostosowujemy swoje życie do nowonarodzonego członka rodziny. Z czasem kiedy dziecko rośnie, zmieniają się jego potrzeby, a my robimy masę rzeczy żeby nad nimi nadążyć. Uczymy wszystkiego co może się maluchowi przydać w dalszym życiu. To z nami wykonuje pierwsze kroki, to my przekazujemy mu naszą wiedzę, pokazujemy jak wykonywać podstawowe czynności takie jak posługiwanie się sztućcami, korzystanie z nocnika, a także uczymy dziecko mówić. Potem to my pomagamy mu w lekcjach, przeżywamy razem z nim jego sukcesy jak i porażki. Wspieramy go, dajemy z siebie to co najlepsze. Znosimy humory i kaprysy, tłumaczymy co jest dobre, a co złe. Robimy to przez lata i w trakcie gdy uczymy go samodzielności, on zaczyna nam uciekać. W pewnym momencie orientujemy się, że nasz słodki bobasek jest już zakochany i zamierza założyć własną rodzinę. Nasz maluch stał się dorosły. Z bólem, niedowierzaniem i zaciśniętym gardłem musimy się pogodzić z tym trudnym procesem jakim jest wyjście potomka z rodzinnego domu. Kiedy to on staje się całkowicie od nas niezależny, a jedyne co nam pozostaje, to pomaganie mu w miarę naszych możliwości do końca naszych dni. Dlatego warto cieszyć się tym co los daje nam w danym momencie i mieć świadomość, że taka jest kolej losu.
