Dorosłość i dojrzałość nie oznacza wcale, że nabywamy wszelkiej mądrości, która pozwoli nam wyjść łatwo z każdej opresji. Wiążąc się formalnymi związkami, łącząc się w pary bez administracyjnych więzów staramy się organizować wspólne życie. Codzienne radości i troski przeplatają się w gąszczu innych wydarzeń pozwalając budować z partnerem silne więzi mentalne i zaufanie. Niekiedy jednak przytłoczeni monotonią egzystencji lub dotknięci gwałtownie nieoczekiwanym zdarzeniem przestajemy się komunikować. Zamiast zrozumieć istotę problemu i próbować utrwalać związek, zaczynamy się od siebie oddalać lub ze sobą walczyć.
Gdy dostrzegamy, że nie jesteśmy w stanie samodzielnie się dogadać, warto wówczas sięgnąć po szczególnego rodzaju pomoc. Pomoc eksperta terapeuty, który być może będzie w stanie przypomnieć nam, że potrafimy jednak rozmawiać ze sobą i siebie słuchać. Terapia usprawni wzajemną komunikację, pomoże również lepiej zrozumieć siebie nawzajem, wyjaśnić postępowanie, reakcje, emocje i znaleźć kompromisy. Osobie z zewnątrz łatwiej też jest zobaczyć, gdzie naprawdę tkwi problem.
Modeli terapeutycznych jest naturalnie wiele i dobierane są one zazwyczaj odpowiednio do specyficznych przypadków. Zazwyczaj po wstępnej rozmowie terapeuta zaleca konkretną terapię. Może się zatem zdarzyć, że stwierdzając problemy po stronie jednej z osób, skieruje na terapie indywidualną. Terapia indywidualna sięga do głębokich pokładów emocjonalnych, terapia par może polegać tylko na rozmowie. Jednym z rodzajów terapii jest terapia poznawczo-behawioralna. Stosuje się ją zazwyczaj w sytuacji, gdy jeden z partnerów ma trudności z okazywaniem uczuć. Inny z kolei jest terapia jednej sesji. Jest to jedno spotkanie, które trwa, aż para dojdzie do pewnego rozwiązania. Podejście takie bywa szczególnie efektywne w przypadku aktualnego kryzysu.
Pamiętajmy, iż trudno jest z góry określić, ile czasu będzie trwała terapia. To sprawa bardzo indywidualna i uzależniona zarówno of formuły samej terapii, jak też (a może nade wszystko) nastawienia partnerów. Przyśpieszyć terapię może motywacja obojga partnerów do pracy nad związkiem. Podejście do konfrontacji z zaistniałymi problemami i wyzwaniami, gotowość do zmian i ich rzeczywista akceptacja może skrócić terapię do minimum. Może również dać partnerom impuls do tworzenia poziomu zrozumienia, o którym dotychczas nigdy nie myśleli.
Niestety terapia nie zawsze przebiega zgodnie z przyświecającą jej ideą. W sytuacji, gdy jedna ze stron z założenia nie chce zrozumieć sytuacji, ani też budować drugiej szansy dla związku, terapia najprawdopodobniej okaże się stratą czasu. Podobnie stanie się wówczas, gdy partnerzy oczekiwać będą, że to właśnie terapeuta rozwiąże ich problemy. Terapia nie polega na dawaniu przez terapeutę wskazówek, jak żyć. W założeniu ma pomóc partnerom dostrzec, zrozumieć i rozwiązać problemy. Terapeuta otwiera nowe perspektywy, ale to partnerzy muszą zdecydować się na skorzystanie z nich i samodzielną pracę. Nie decyduje kto popełnił błąd i nie wydaje wyroków.
Standardowo, działania terapeuty monitoruje superwizor – ekspert posiadający duże doświadczenie w prowadzeniu psychoterapii. Sytuacja taka pozwala na optymalne podejście do przypadku i zapobieganie niepożądanym zdarzeniom w trakcie terapii.
Reasumując, psychoterapia par to działanie w kierunku ściśle wyznaczonego celu. Służy przede wszystkim temu, żeby poznać prawdziwe źródło problemu i pomóc partnerom w efektywnym sposobie jego rozwiązywania. Chęć i umiejętność zrozumienia w czym tkwi istota nieporozumień skutecznie odsuwa pomysły o rozstaniu.
