Białaczką określamy grupę nowotworów, związaną z patologią w przeciągu krwiotwórczym. Istotą białaczki jest niecelowy rozrost określonego typu komórek układu białokrwinkowego (szpiku kostnego lub węzłów chłonnych) z późniejszym przenikaniem do krwi nie tylko komórek dojrzałych, jednak również komórek młodszych. Łacińskie określenie białaczki – leukemia, znaczy dosłownie „białą krew”, co dobrze oddaje istotę tej choroby. Ze względu na zwiększoną ilość białych krwinek, krew chorych na białaczkę przybiera bardzo jasny odcień. Mikroskopowy obraz krwi białaczkowej jest niezwykle zmieniony. Zaliczana jest do grona chorób nowotworowych, a okazuje się wzrostem ilości białych krwinek jednego typu. Są toż jednak komórki niedojrzałe, nie gotowe do pełnienia jakichś roli w systemie, oraz stanowi ich naprawdę mnóstwo, że mają całą przestrzeń szpiku kostnego, a często naciekają rozmaite narządy poza nim.
Białaczka – Etiologie
Nie jest znana jednoznaczna odpowiedź czemu dochodzi do rozrostu białaczkowego, powodującego nowotwór krwi. Mówi się jednak o czterech grupach elementów:
1. predyspozycji genetycznej – skłonności i wrażliwości osobniczej,
2. elementy natury zakaźnej – najprawdopodobniej wirusowej,
3. elementy ruchowe, syntetyczne lub biologiczne wyzwalające proces rozrostowy,
4. upośledzenie pracy układu odpornościowego.
To one sprawiają, że u danej osoby może wystąpić białaczka. Elementy te mogą aktywować od lat to we krwi mikroorganizmy, które powodują rozrost patologicznych komórek. Rozrost, którego nie potrafi pokonać obrona immunologiczna organizmu.
Białaczka – Sygnały
Białaczka nie ma stwierdzonej etiologie, nie jest także jednorodnych objawów chorobowych, po rozpoznaniu których od razu można postawić diagnozę. Możemy mówić tylko o pewnych grupach objawów, jakie mogą, a nie muszą, sugerować nowotwór.
Białaczki duże przejawiają się zazwyczaj:
szybkim narastaniem ciężkiego stanu chorobowego,
ogólnym osłabieniem i w związku z tym dobrym męczeniem się,
temperaturą rodzaju septycznego,
bladością powłok (jako wyraz współtowarzyszącej niedokrwistości),
chorobami rodzaju anginowego z nalotami szarobrunatnymi i ciężko gojącymi się owrzodzeniami na przerosłych zazwyczaj migdałkach, błonie śluzowej jamy ustnej lub języku,
skłonnością do składania się wybroczyn śródskórnych, mniejszych lub znaczniejszych sińców oraz samoistnych krwotoków (np. z nosa).
Białaczka – Leczenie
Przy leczeniu tej choroby najważniejsza zasada to: leczyć jak najpóźniej. Jest tak zatem, że niemożliwym jest uzyskanie pełnego wyleczenia, a kuracja powoduje mnóstwo niebezpiecznych dla życia skutków ubocznych. Leczenie stosuje się zatem wyłącznie w przypadkach ostrej niedokrwistości, niewielkiej liczby płytek krwi i przy nasilonych objawach powiększenia węzłów chłonnych i śledziony. Stosowane są tutaj szczególnie chemioterapia i naświetlanie. Popularne są także próby z podawaniem interferonu. Leczenie białaczki ma wysoce specjalistyczny charakter i wymaga pełnej konsultacji i nadzoru zespołu lekarzy. Leczenie jest na celu zahamowanie rozrostu patologicznych komórek oraz jego następstw.
